|
|
|
Kwetsbaarheid bij ouderen is een resultaat van de opeenstapeling van lichamelijke, psychische en/of sociale tekorten in het functioneren dat de kans vergroot op negatieve gezondheidsuitkomsten (functiebeperkingen, opname en overlijden).
De huisarts besteedt een groot deel van zijn tijd aan contacten met ouderen. In een gemiddelde standaardpraktijk van 2.250 patiënten zijn ongeveer 170 patiënten tussen de 65 en 74 jaar, en gemiddeld 120 patiënten ouder dan 75 jaar. Multimorbiditeit, polyfarmacie, problemen met mobiliteit en ondervoeding zijn in deze leeftijdsgroepen eerder regel dan uitzondering. Van de Nederlanders tussen 65 en 75 jaar heeft 65% twee of meer chronische aandoeningen, terwijl dat percentage voor 85-plussers op 85% ligt. Behalve met medische problematiek kampt deze groep ouderen ook vaak met welzijnsproblemen/sociale problematiek. Eenzaamheid, verlies van een partner, en een gemis van sociale contacten komen vaak voor. We spreken van complexe problematiek als ouderen met een of meer van de genoemde problemen worden geconfronteerd. De vraag daarbij is uiteraard welke positie de huisarts daarin zal moeten hebben. Het Nederlands Huisartsen Genootschap heeft daarop geanticipeerd in de Toekomstvisie Huisartsenzorg ‘Huisartsgeneeskunde voor ouderen’ In dit standpunt pleit het NHG voor meer samenhang en meer proactieve huisartsenzorg, met aandacht voor een ‘ouderenplan’ op praktijkniveau. Identificatie van kwetsbare ouderen is een speerpunt, evenals de introductie van de POH die onder regie van de huisarts een deel van de zorg kan uitvoeren. Ook signaleert het NHG behoefte aan meer kennis en expertise in de eerste lijn. Invoering van dit standpunt zal, afhankelijk van de regionale mogelijkheden, in de dagelijkse praktijk geen sinecure blijken. Huisartsen zullen zich moeten herkennen in de probleemanalyse en de aangedragen oplossingsrichtingen moeten ondersteunen.
Leerdoelen, de deelnemer:
